Genezen van autisme: niets is onmogelijk voor God

Het kickstart trainingsweekend was in volle gang. De deelnemers waren net de straat op gegaan na een mooie ochtend van onderwijs. Hoe word je een discipel van Jezus? We bespraken ook: hoe werkt het bidden voor genezing in de praktijk? Dit is het gebruikelijke onderwijs waarmee elke ‘kickstart’ begint.

Uit mijn ooghoek zie ik een onbekende man verschijnen aan ons verkooppunt, waar we boeken en T-shirts verkopen. Lotte, een van de vrijwilligers die achter de boekentafel zit staat hem te woord: “Hallo, kan ik u ergens mee helpen?” De man antwoordt dat hij even binnen kwam wandelen en nieuwsgierig was wat voor evenement dit was. Ze begint met hem over God en het evangelie te praten. Ook vertelt ze wat God in haar eigen leven heeft gedaan.

De man informeert naar de leiding van de organisatie. De meeste van hen waren mee de straat op, maar Remon was nog aanwezig. Ik ben zelf ondertussen ook vertrokken, en Remon staat de man te woord. Remon vertelde me later wat er gebeurd was.

De man stelde zich voor als Silvan, journalist bij de Telegraaf. Even een spannend moment. In het verleden hebben we nogal eens meegemaakt hoe ons werk zwart is gemaakt in de media, met grote gevolgen. Hoe deze een soms ernstig vertekend beeld gaven van wie we zijn en wat we doen.

Silvan vuurt de gebruikelijke vragen op Remon af: “Drijven jullie de duivel uit bij kinderen? Kunnen jullie autisme genezen?” Het zijn de thema’s die de afgelopen jaren al breed uitgemeten werden in verschillende media.

“Drijven jullie de duivel uit bij kinderen? Kunnen jullie autisme genezen?”

Maar interessant is dat hij die vragen juist aan Remon stelt. Want die heeft namelijk een zoon die genezen is van autisme (om specifiek te zijn: hij heeft een diagnose van ADHD en ODD). Dus Remon vertelt dit persoonlijke verhaal aan de journalist. 

“Kan ik ook een van de deelnemers spreken?” Remon legt aan Silvan uit dat hij net wat te laat binnen gekomen is. De deelnemers zijn met het praktijkonderdeel bezig: het evangelie brengen in de straten van Assen. “Dus als je ze wilt spreken, tref je ze misschien op straat.”

Op straat

Noah, een van de helpers bij de training, loopt in het winkelcentrum Assen. Hij heeft een aantal deelnemers bij zich om hen te trainen in het aanspreken van mensen, het evangelie uitleggen en het genezen van mensen met kwalen en ziektes.

Hij bidt: “Heer Jezus, leid me naar de juiste persoon.” Hij heeft de indruk dat hij richting het kanaal moet lopen, dus hij loopt met zijn groepje die richting op. Willekeurig spreekt hij een man aan die op een bankje een ijsje zit te eten. De man toont interesse en stelt Noah vragen over zijn geloof. Noah begint te vertellen over wat God in zijn leven gedaan heeft. “Ik ben op mijn veertiende gedoopt en God heeft mij toen genezen van autisme.” De man is nu nog meer geïnteresseerd en vraagt door “Ik heb daarover gehoord. Ze hebben toen bij jou een duiveluitdrijving gedaan en toen was je genezen?” Noah ontkent. “Nee, ik ben gewoon gedoopt. Onder water gegaan en toen ik uit het water kwam was ik anders geworden, genezen.” Opnieuw stelt de man die vraag, maar op een andere manier. Noah ontkent opnieuw: “Jezus heeft me gewoon genezen toen ik me in zijn naam liet dopen. Sinds die tijd slik ik geen medicijnen meer en ben ik zelfs de halve wereld over gereisd om mensen over Jezus te vertellen.”

Sinds die tijd slik ik geen medicijnen meer en ben ik zelfs de halve wereld over gereisd om mensen over Jezus te vertellen.

Tegen het einde van het gesprek stelt de man zich voor als Silvan van de Telegraaf. “Ik geloof dat ik net met je vader gesproken heb.”

Een gevoelig onderwerp

Remon vertelde me bovenstaande gebeurtenis en ik vond het indrukwekkend. Zo’n situatie die alleen God kan arrangeren. Dat die journalist niet zelf een deelnemer opzocht, maar dat een deelnemer hem op straat aansprak. En dat dat ook nog eens Noah was.

Een tijdje later reis ik terug naar Nederland. Op het vliegveld krijg ik een sms over een voice mail. Ik luister en hoor ene Silvan van de Telegraaf die me wil spreken. Om eerlijk te zijn zit ik daar niet op te wachten. Ik vraag advies bij iemand met ervaring met de media. Hij stelt voor om het thema ‘autisme’ maar te vermijden, omdat dat zo gevoelig ligt en daar omheen als zoveel negatieve aandacht is geweest. Maar ik realiseer me: “Hoe groot is de kans dat een journalist met vragen over autisme uitkomt bij Remon – een vader van een zoon die genezen is van autisme. En dat deze journalist korte tijd daarna op straat wordt aangesproken door die zoon, die hem verteld over zijn genezing over autisme.” Hij denkt na. “Inderdaad, God heeft dit op de agenda gezet!” 

En daarom moeten we daar ook vrij van blijven getuigen!